Roberto Vecchioni: "Niemand zou tegenwoordig naar De André luisteren. Het verlies van een kind? Ik verzacht de pijn met de vreugde van het leven."

CERNOBBIO (Como) – "Het is niet langer de tijd van Guccini en De Andrè", zegt Roberto Vecchioni , zondagavond in Cernobbio in het maanlicht in Lake Sound Park in Villa Erba. "Het is de tijd voor leuke, zomerse liedjes, zelfs voor aangename liedjes zoals Annalisa's nieuwste bijvoorbeeld. Maar het is een compleet andere vorm van communicatie dan de onze, en we moeten ons erin verdiepen", legt hij uit in een interview. zeker ook op de Piazzale del Foro Boario in Edolo op 8 augustus en op het Sforza Kasteel in Vigevano op 3 september. “Een De En Tegenwoordig zou er niet eens naar King geluisterd worden. Als docent aan de universiteit had ik de gelegenheid om over hem te praten, en niemand wist wie hij was. Niemand. Ja, sommige studenten kenden 'La canzone di Marinella', maar alleen dat. En dan heb ik het over twintigjarigen. Toen de kinderen ontdekten dat veertig jaar geleden iemand al zong wat wij nu denken, waren ze verbaasd. Dus moedigde ik ze aan om te luisteren naar Cohen, de Beatles, mensen die echt iets zeiden met hun muziek.

Moeilijke tijden.

En toch zitten mijn concerten bomvol. Altijd twee- of drieduizend mensen, ik zou er zeker niet van dromen om hoger te gaan. De wereld is immers een structuur. En als de politieke en economische structuur verandert, verandert ook de morele, religieuze en artistieke. Daarom kunnen we vandaag de dag niet dezelfde structuur hebben als 50 jaar geleden. Het is onmogelijk. Ondenkbaar in een Italië waar 50% van de bevolking niet stemt. Ik ben het zelfs eens (niet politiek, maar ethisch) met degenen rechts die dat in ieder geval wel doen. Zij stemmen voor een wereld die op hun lijf geschreven is, maar ze uiten zich. Het is niet zo dat ze niets doen en zeggen: het kan me niet schelen, ik werk gewoon in mijn eigen achtertuin.

Belangrijke herinneringen?

Ieders herinneringen. Wanneer er kinderen geboren worden, wanneer je voor het eerst de vrouw van je leven ziet en beseft dat zij het echt is. Maar belangrijke herinneringen zijn ook tragisch. Voor sommigen, zoals het overlijden van een ouder, ben je voorbereid. Voor het overlijden van een kind niet. Daar ben je nooit op voorbereid. Het overkwam Daria en mij. Twee jaar zijn verstreken en mijn vrouw kan niet verder; ze heeft nog steeds verdriet. Ik kan de pijn beter opvangen met de vreugden van het leven. Bijvoorbeeld het krijgen van vier kleinkinderen.

Laten we het dan over mooie herinneringen hebben.

Ik heb nog steeds fantastische herinneringen aan mijn overwinning in San Remo in 2011. Ook mijn optreden vorig jaar met Alfa op het festival in 'Sogna ragazzo sogna' is me dierbaar, omdat het misschien iets voltooide wat onafgemaakt was gebleven. Zozeer zelfs dat het 25 jaar later zelfs een dubbele gouden plaat opleverde (voor zowel de solo- als de duetversie, red. ). Na het duet kwam een vrouw me op straat tegen en complimenteerde me met mijn 'nieuwste nummer'. Toen ik haar erop wees dat ze 25 was, antwoordde ze: 'Bedankt, maar ik ben eigenlijk 50.' Ik moest wel lachen.

Professor Vecchioni blijft sterk.

2024 was een prachtig jaar; in 60 concerten speelde ik voor minstens 200.000 mensen. En ook dit is een zeer geleefde ervaring. Ik heb al vijf jaar geen album meer gemaakt, maar ik heb al acht nummers geschreven voor het nieuwe album: dat komt uit in 2026. Hoewel ik denk dat het vorige album, 'L'infinito', het definitieve was; een totaalalbum, een ongelooflijke liefdesdaad voor het leven. Een meisje schrijft er een boek over en ik kan niet wachten om het te lezen.

Zou je al jouw albums opnieuw willen maken, aangezien elk album een product is van zijn tijd?

Ik denk dat een of twee niet echt in de tijd pasten. 'Rotary Club of Malindi' uit 2004 bijvoorbeeld, waar ik nooit zo dol op ben geweest. Het lijkt me politiek niet gepast. Aan de andere kant vind ik alle nieuwere albums wel mooi, te beginnen met 'Di rabbia e di stelle' en 'Io non appartengo più'. 'Il lanciatore di coltelli' uit 2002, met arrangementen van Mauro Pagani, en een uitgesproken vrouwelijk album als 'Il cielo capovolto' uit 1995 zijn ook prachtig. Sommige albums uit de jaren 70 zijn minder populair, waaronder 'Robinson, come salvarersi la vita', ondanks hun succes. Als ik ze vandaag weer beluister, lijken zelfs de nieuwste opnames voor CGD ('Bei tempi', 'Ippopotami', 'Milady', red. ) me niet zo goed.

Zijn opnames lopen parallel met zijn literaire werk. Zozeer zelfs dat hij onlangs terugkeerde naar de boekhandel met een reis rond de wereld in "De Witte Beer Was Zwart".

Ik had het idee al vijftig jaar in mijn hoofd, maar ik was bang om het uit te voeren, omdat ik het risico liep een te cultureel of een hoop onzin te schrijven. Toen ik de juiste weg had gevonden, werkte het. Woorden zijn tweesnijdend; ze kunnen zwart-wit zijn, je kunt ze op verschillende manieren interpreteren, en dat geldt ook voor zinnen. Zoals Saussure zei: woorden zijn echt de spiegel van onze dubbelhartigheid.

Wat zou je op 82-jarige leeftijd nog steeds willen?

Ik had graag gezien dat sommige van mijn nummers wat eerder bij de mensen terecht waren gekomen; moeten wachten tot ik 80 ben om 'Sogna ragazzo sogna', op zich een heel makkelijk nummer, te begrijpen, is een beetje overdreven. Verder ben ik blij met mijn artistieke carrière, want ik heb altijd gedaan wat ik wilde. Ik beschouw mezelf als een gelukkig mens. En als ik mijn leven op de weegschaal leg, wegen de pijnen zeker op tegen de vreugden... maar ze wegen minder.